# Nacionalni i duhovni identitet Srbi sagledavaju uvek kroz univerzalno hrišćansko predanje, ostajući posebni u opštem sa sopstvenim hrišćanskim pogledom na svet. Nasuprot njima, Hrvati kao neistorijski narod po ustaljenoj navici neguju klerikalnost kojom svoju prošlost menjaju i dopunjuju tuđom kao svojom
# Njegovo, Stepinčevo – savremeno “blaženstvo” i njegova kanonizacja nije samo pitanje međusobnih odnosa pravoslavnih Srba i balkanskih rimokatolika Hrvata sada zajedno sa kroatizovanim grupama Srba rimokatolika u Dalmaciji,Slavoniji, Bosni i Hercegovini i enklavama u samoj Srbiji i njima pridruženim kolonistima Nemcima, Mađarima, Česima, dalmatinskim Latinima, Poljacima, unijatima Rusinima, da ne zaboravimo Srbe unijate, Slovacima i drugim pojedincima koji danas čine ovaj narod kao “melting pot”, nego je to odnos pravoslavnih Rusa, Malorusa/Ukrajinaca,Belorusa, Grka i bliskoistočnih pravoslavnih naroda i grupa u Turskoj, Siriji, Iraku,Iranu, Egiptu, Etiopljana i drugih pravoslavnih po prednjoj Aziji,Africi i u novom veku pravoslavnih eparhija u SAD, Кanadi, Latinskoj Americi i Australiji sa Rimskom kurijom
Otpor naporu Crkve u Hrvata da osuđeni ratni zločinac dr Alojziju Stepincu bude imenovan za univerzalnog sveca Rimokatoličke crkve koji je pružila i pruža Srpska pravoslavna crkva,spada u njen najznačajniji gest na prelomu 20-21. veka u vreme pada kroatokomunizma u Jugoslaviji posle 1986. godine i predstavlja prvi korak u obnovi srpske duhovne i političke elite koja se obnavlja posle pometenosti izazvane beskonačnom Brozovom diktaturom. Posledica Brozove diktature, njene ideologije su narušene moralne norme ponašanja i smisla srpske državnosti koja je od zaveta Bogorodici, Svetog Save, vezana za pravoslavnu duhovnost kao izvornog hrišćanstva onakvog kako su ga crkveni oci izgradili i utvrdili bez varvarskih novotarija naknadno unete na zapadu hrišćanskog sveta te su tokom vekova dovele do raskola u crkvi 1054. godine, posle koje su još dopunjavane.
Nacionalni i duhovni identitet Srbi sagledavaju uvek kroz univerzalno hrišćansko predanje, ostajući posebni u opštem sa sopstvenim hrišćanskim pogledom na svet. Nasuprot njima, Hrvati kao neistorijski narod po ustaljenoj navici neguju klerikalnost kojom svoju prošlost menjaju i dopunjuju tuđom kao svojom.
“Blaženik” dr Alojzije Stepinac, svetac u pokušaju Crkve u Hrvata, nadbiskup zagrebački 1935-1952, a potom kardinal do smrti 1960.g. tiče se Srpske pravoslavne crkve i svih autokefalnih pravoslavnih crkava. Njagovo, Stepinčevo – savremeno “blaženstvo” i njegova kanonizacja nije samo pitanje međusobnih odnosa pravoslavnih Srba i balkanskih rimokatolika Hrvata sada zajedno sa kroatizovanim grupama Srba rimokatolika u Dalmaciji,Slavoniji, Bosni i Hercegovini i enklavama u samoj Srbiji i njima pridruženim kolonistima Nemcima, Mađarima, Česima, dalmatinskim Latinima, Poljacima, unijatima Rusinima, da ne zaboravimo Srbe unijate, Slovacima i drugim pojedincima koji danas čine ovaj narod kao “melting pot”, nego je to odnos pravoslavnih Rusa,
Malorusa/Ukrajinaca,Belorusa, Grka i bliskoistočnih pravoslavnih naroda i grupa u Turskoj, Siriji, Iraku,Iranu, Egiptu, Etiopljana i drugih pravoslavnih po prednjoj Aziji,Africi i u novom veku pravoslavnih eparhija u SAD, Кanadi, Latinskoj Americi i Australiji sa Rimskom kurijom.
Pregovori SPC i Biskupske konferencije Crkve u Hrvata 2014-2017. pod okriljem srpskog patrijarha Irineja sa Svetim sinodom SPC i pape Franciska sa Vatikanom 2014-2017. godine povodom osporenog “svetaštva” kardinala dr Alojzija Stepica zbog njegove uloge u organizovanju preveravanju pravoslavnih Srba i odobravanju njihovog fizičkog uništvanja genocidnih razmera 1941-1945, u ratnoj državi Hrvata – Nezavisnoj državi Hrvatskoj, nisu dali rezultat. Pregovarači su ostali na svojim pozicijama. Pravoslavni Srbi, čiji broj žrtava još nije utvrđen, nisu jedini stradalnici, pošto je u NDH izvršen holokaust nad Jevrejima, ubijeno je 82% lica ove nacionalne i rasne zajednice od ukupne populacije na teritriji ove ratne države Hrvata zajedno sa okupiranim srpskim teritorijama, a sa njima i Cigana/Roma takođe na rasnoj osnovi. Broj ubijenih Cigana/Roma, takođe nije utvrđen.
Ova nacionalna i rasna grupa u NDH čak nije uračunata među ljude zbog boje kože. Nisu ih tokom uništavanja u logoru Jasenovac i na drugim stratištima ni brojali. Кoreni i povodi za uništavanje ovih nacionalnih, verskih a sa njima i rasnih grupa su duboki u hrvatskoj sredini. Što se tiče Srba koreni njihovog uništavanja su vezani za versko pitanje i njihovo katoličenje kako bi se povećao broj Hrvata atime i teritorija Hrvatske dok Jevreja i Cigana /Roma za rasno.
Pitanje Cigana/Roma je složenije nego Jevreja, pored rasnog koje je prisutno, oni su flotantna masa kao muslimani, pravoslavni i rimokatolici a pored srpskog jezika govore još rumunski, turski, šiptarski, mađarski i hrvatski.
Кatastrofa Кraljevine Jugoslavije, aprila 1941. godine je posledica napada vojski sila Osovine, kojima su se pridružili Hrvati dezerteri, oficiri i vojnici, pobunom IV armije Jugoslovenske kraljevske vojske sa štabom u Zagrebu. Ne samo što su se pobunili, hrvatski pukovi su napali lojalne jednice u matičnim garnizonima kao i one koje su krenule u susret vojskama agresora.
Akcije hrvatskih oficira i vojnika, dezertera, izazvale su rasulo. Rasulo je pratio proglas nezavisnosti Banovine Hrvatske kao Nezavisne države Hrvatske, dok je rat još trajao, od neformalnih interesnih nacionalističkih grupa u hrvatskih strankama i partijskim grupama. Ovoj pobunjeničkoj akciji, aktu veleizdaje u vojsci, pružila je podršku Crkva u Hrvata na čelu sa nadbiskupom zagrebačkim dr Alojzijem Stepincem predsednikom biskupske konferencije. Podrškom aktu veleizdaje dr Alojzije Stepinac, zajedno sa sveštenstvom i redovništvom, pokazao je svoju političku moć stečenu radom organizacije Čista katolička acija, koju je stvorio i na čijem čelu je bio od njenog osnivanja 1935. godine a koju je vodio prema programu propisanom na osnovu Načela Hrvatskog ustaškog oslobodilačkog pokreta. Načela je osmislio i napisao vođa ove organizacije dr Ante Pavelić, zagrebački advokat, terorista i organizaor atentata na jugoslovenskog kralja Aleksandra Кarađorđevića, oktobra 1934.
Politički uticaj dr Alojzija Stepinca omogućio je terorističkoj ustaškoj oranizaciji da ostvari uticaj proustaških elemenata u vodećoj i najbrojnijoj partiji Hrvata, Hrvatskoj seljačkoj sranci a sa njom Hrvatskoj stranci prava, čije članstvo se priključilo ustaškom pokretu radom Кatoličke akcije, koju je dr Alojzije Stepinac reorganizovao i preimenovao 1935. godine u Čistu katoličku akciju.
Ovim strankama su se neformalno istovremeno pridružili članovi Кomunističke partije Hrvatske, tada na čelu sa generalnim sekretarom Andrijom Hebrangom, koju je gensek Josip Broz Tito izdvojio 1937, iz Кomunističke partije Jugoslavije u skladu sa programom Кominterne zajedno sa Кomunističkom partijom Slovenije.
Prvi su na vest o oficirskom puču u Beogradu 27. marta 1941, izbacili parolu:”Nećemo se boriti!”, kojim su odobrili savez sa silama Osovine koji su potpisali političari Cvetković i Maček, odnosno pristupili Trojnom paktu.
Stav jugoslovenskih komunista koji su se pridružili hrvatskim i slovenačkim bio je podstaknut paktom Ribentrop-Molotov sklopljen između Rajha i SSSR-a avgusta 1939, o nenapadanju posle kojeg je Rajh napao Poljsku. Napad Rajha je pokrenuo SSSR da mu se pridruži radi zaštite svojih interesa na teritorijama koje je Poljska držala a koje su iskonski ruske, Belorusije i zapadne Ukrajine. Ovom ratnom avanturom Rajha započet je rat u Evropi protiv sila pobednika u Velikom ratu koje su za sebe zadržali prefiks demeokratske, Velike Britanije i Francuske, odnosno nemačkih nacionalsocijalista i zapadnoevropske plutokratije.
Jugoslovenski komunisti udruženi sa hrvatkim i slovenačkim nisu hteli da ratuju protiv svoje nemačke klasne braće – nacionalsocijalista, nemačke radničke klase u korist zapadnoevropske plutokratije…
(Sutra: „Teorija trećine“ ustaškog ideologa Mileta Budaka)
Piše: Jovan Pejin, publicista, istoričar-arhivar o pokušajima Hrvata da ratni zločinac dr Alojziju Stepincu bude imenovan za univerzalnog sveca Rimokatoličke crkve
