Jovan Pejin, publicista, istoričar-arhivar o pokušajima Hrvata da ratni zločinac dr Alojziju Stepincu bude imenovan za univerzalnog sveca Rimokatoličke crkve (4)
# Hrvati, njihova savremena politička elita zadovoljna ratnim uspehom kao revolucijom i etničkim čišćenjem Srba 1941-1945, i nastavkom čišćenja preseljenjem Srba iz ratom opustošenih krajeva avnojevske Hrvatske i BiH u Srbiju 1945-1946, godine želi da se posle još jednog etničkog čićenja 1991-1995. godine oslobodi odgovornosti kao narod za izvršene zločine tvrdnjom da ne postoji genocidni narod
# Tačno je da ne postoji genocidni narod ali je tačno da postoje genocidne ideje koje se šire kroz narodne mase i postaju deo nacionalne ideje kao rezultat neizvršene deustašizacije Hrvata kao naroda
# Nije mu rečeno, dok je bio živ, šta Srbi i Jevreji misle o njemu iako su od hrvatskih komunista stizale osude. Nije bilo moguće u kroatokomunističkoj Jugoslaviji bilo šta reći i podvući o njegovoj ulozi u zločinu genocida nad Srbima a za Jevreje o zločinu holokausta. Reč gencid nije smela da se pominje bez posledica po onoga koji bi je izgovorio
Posle rata nije izvršena deustašizacija hrvatskog društva. Najjača stranka HSS, njeno levo krilo je kao koalicioni partner КPH , КPJ i КP Slovenije na zasedanjima AVNOJ-a 1942, 1943, i 1945. godine nastavila je svoje delovanje, čak je imala i svoje glasilo što nije bio slučaj sa partijskim glasilima u Srbiji gde su sve stranke zatirane a prvaci optuženi za saradnju sa okupatorima ili JVuO, izvedeni pred sudije i u velikom broju streljani ili osuđeni na duge vremenske kazne. Izvršena je “partijsko-militaristička titoizacija društva”. Vodeći ustaški funkcioneri su izbegli na zapad, dok od onih koji se nisu povukli sa Vermahtom jedan broj je streljan ostali su se provukli ili izdržali kratke vremenske kazne i jedan broj od istih vraćen u administraciju, prosvetu, nauku i privredu.
Versko-moralna odgovornost dr Alojzija Stepinca za zločine pastve Crkve u Hrvata kao i članova Čiste katoličke akcije i katoličkih udruženja koji su učestvovali u genocidu nad Srbima je nedvosmislena . Pružena mu je prilika da uživa zaštitu nove države i tek posle skoro dve godine od uvođenja novog režima priveden je pravdi ali ne za zločine iza kojih je stajao a koji su izvršili sveštenici i fratri kao članovi i vođi katoličkih organizacija, komandanti logora smrti i ustaških jedinica.
Srbi moraju jednom za svagda da razjasne odgovornost Hrvata kao naroda za genocid, kao rimokatolika a posebno njihove države koja je državno pravno organizovala zločin. Na vrhu ove piramide nalazi se nadbiskup zagrebački dr Alojzije Stepinac.
Hrvati, njihova savremena politička elita zadovoljna ratnim uspehom kao revolucijom i etničkim čišćenjem Srba 1941-1945, i nastavkom čišćenja preseljenjem Srba iz ratom opustošenih krajeva avnojevske Hrvatske i BiH u Srbiju 1945-1946, godine želi da se posle još jednog etničkog čićenja 1991-1995. godine oslobodi odgovornosti kao narod za izvršene zločine tvrdnjom da ne postoji genocidni narod.
Tačno je da ne postoji genocidni narod ali je tačno da postoje genocidne ideje koje se šire kroz narodne mase i postaju deo nacionalne ideje kao rezultat neizvršene deustašizacije Hrvata kao naroda.
Najznačajnije znanje o jednoj nacionalnoj zajednici je znanje o njenom versko-moralnom životu da bi se što više približili njenim korenima i borbi za opstanak kao naroda. Pred nama je simbol zajednice naroda Hrvata, dr Alojzije Stepinac, hrvatski kardinal i kontroverzni blaženik Crkve u Hrvata kojem se danas u Hrvatskoj posvećuju crkve, podižu spomenici, daju ime insticucijama iz oblasti umetnosti i prosvete.
Ne znati ništa o nadbiskupu Stepincu i posmatrati njegove spomenike, diviti se uspesima umetničkih društava koja nose njegovo ime ili biti član istih, budi neprijatno osećanje u svakom pojedincu koji je vernik bez obzira kojoj konfesiji pripada. Ne znati ništa o delovanju nadbiskupa i suštini njegovog rada kao poglavara Crkve u Hrvata, prihvatanje svega onoga što je rađeno u njegovo ime 1941-1945. godine je odobravanje njegovog etničkog i konfesionalnog zločina nad Srbima, Jevrejima i Ciganima/Romima koji su se odigrali pod njegovim blagoslovom kao nadbiskupa grada Zagreba, metropolita Crkve u Hrvata i vikara hrvatske vojske koja je imala svoje SS jedinice pod imenom “ustaška vojnica”.
Ne znati ništa, o tada nadbiskupu grada Zagreba dr Alojziju Stepincu, o suštini zločina izvršen pod njegovim blagoslovom, neznati ništa o divljaštvu rimokatoličkih sveštenika koji su izvršili zločine zajedno sa redovnicima i njihovim pomagačima pismenom i nepismenom pastvom koju su pokrenuli na zločin propovedima u crkvama buđenjem, usađivanjem i širenjem mržnje prema pravoslavnim Srbima a sa njima i Jevrejima kao krivcima za sva zla ovog sveta je opasno.
Bez detaljne analize duhovnog delovanja i učinka nadbiskupa Zagreba dr Alojzija Stepinca (1935-1946) nije moguće utvrditi njegovu stvarnu ulogu u počinjenom zločinu.
Nije mu rečeno, dok je bio živ, šta Srbi i Jevreji misle o njemu iako su od hrvatskih komunista stizale osude. Nije bilo moguće u kroatokomunističkoj Jugoslaviji bilo šta reći i podvući o njegovoj ulozi u zločinu genocida nad Srbima a za Jevreje o zločinu holokausta. Reč gencid nije smela da se pominje bez posledica po onoga koji bi je izgovorio.
(Sutra: „Frizirano suđenje Stepincu“
