Jovan Pejin, publicista, istoričar-arhivar o pokušajima Hrvata da ratni zločinac dr Alojziju Stepincu bude imenovan za univerzalnog sveca Rimokatoličke crkve
# Ovde u Hrvatskoj imamo pojavu, kod Hrvata, da se oslanjaju i prisvajaju tuđe razvojne procese, tuđe mitove i legende kojim utiskuju hrvatsko ime između redova i bez bzira na izvore i zapisa pišu „slavnu hrvatsku povjest“, obmanjuju svoj narod površnim, odnosno, praznim nacionalizmom bez stvarnih izvora koji „začine“ misionarskim radom rimokatoličkog sveštenstva i redovništva
# One istoričare, Hrvate, koji polaze od cilja istoriografije a to je istina o sopstvenom narodu i imaju hrabrosti da se suoče sa prošlošću i kritikuju arhivsku građu, smatraju ni manje ni više da su izdajnici hrvatstva. Istina ih ne zanima
Naročito pitanje oko uloge ličnosti u istoriji, u ovom slučaju nadbiskupa Zagrebačkog dr Alojzija Stepinca, potonjeg kardinala ne rešavaju nego samo ojačavaju postavljenu zabludu o njemu štiteći ga od odgovornosti za smrt oko milion ljudi ako ne i više.
# Ova zabluda o broju srpkih žrtava a sa njima jevrejskih i ciganskih/romskih u logorima i na stratištima širom NDH stradalih od ruku od ustaša ali tada pobedničkog naroda 1941, iza leđa Vermahta, vođenog sveštenstvom i redovništvom vidi se kroz savremeno nastojanje da se smanji broj žrtava u logorima, prvenstveno Jasenovcu potezom kojim se danas revidira određivanjem neodređenog broja kao granice oko 100 000 a na drugim stratištima još oko 250000 Srba i ćutke prelazi preko činjenice da su Jevreji izubili 82% članova svoje zajednice u NDH, to znači avnojevske Hrvatske sa Bosnom i Hercegovinom
Čak dr Ferdo Šišić je mnogo ranije podlegao ovom gledištu u svojoj „Povjesti hrvatskog naroda“ objavljene 1917, nevoljno govori o Srbima dok muslimane u Bosni i Hercegovini i Raškoj u skladu sa politikom Beča i banovinske vlade u Zagrebu1906-1916. godine proglašava za Hrvate iako je znao da muslimani nemaju nikakve veze niti korene sa njima.
Drugi narodi, njihovi istoričari, istražuju arhivsku građu, obilaze arhive i bibliteke i trude se da na osnovu kritike činjenica rastumače prošlost, razvoj svog naroda onakva kakva jeste. Ovde u Hrvatskoj imamo pojavu, kod Hrvata, da se oslanjaju i prisvajaju tuđe razvojne procese, tuđe mitove i legende kojim utiskuju hrvatsko ime između redova i bez bzira na izvore i zapisa pišu „slavnu hrvatsku povjest“, obmanjuju svoj narod površnim, odnosno, praznim nacionalizmom bez stvarnih izvora koji „začine“ misionarskim radom rimokatoličkog sveštenstva i redovništva. Ne drže se kritike istorije, osnove obezbeđenja istine u istoriografiji. One istoričare, Hrvate, koji polaze od cilja istoriografije a to je istina o sopstvenom narodu i imaju hrabrosti da se suoče sa prošlošću i kritikuju arhivsku građu, smatraju ni manje ni više da su izdajnici hrvatstva. Istina ih ne zanima.
Umesto da kritikuju istoriju kako bi se oslobodili raznih zabluda oni utvrđuju stare i stvaraju nove, zaluđujući pritom čitaoce.
Naročito pitanje oko uloge ličnosti u istoriji, u ovom slučaju nadbiskupa Zagrebačkog dr Alojzija Stepinca, potonjeg kardinala ne rešavaju nego samo ojačavaju postavljenu zabludu o njemu štiteći ga od odgovornosti za smrt oko milion ljudi ako ne i više.
Ova zabluda o broju srpkih žrtava a sa njima jevrejskih i ciganskih/romskih u logorima i na stratištima širom NDH stradalih od ruku od ustaša ali tada pobedničkog naroda 1941, iza leđa Vermahta, vođenog sveštenstvom i redovništvom vidi se kroz savremeno nastojanje da se smanji broj žrtava u logorima, prvenstveno Jasenovcu potezom kojim se danas revidira određivanjem neodređenog broja kao granice oko 100 000 a na drugim stratištima još oko 250000 Srba i đutke prelazi preko činjenice da su Jevreji izubili 82% članova svoje zajednice u NDH, to znači avnojevske Hrvatske sa Bosnom i Hercegovinom.
Šta ostavljaju branitelji Stepinca, branitelji njegovog zločina izvršenog u ime Hrista i Crkve u Hrvata u kontinuitetu od 1934. godine kada je postao koadjutor nadbiskupa Antuna Bauera a potom nadbiskup Zagreba od 1937, do prvog hapšenja 1945, zajedno sa drugim 1946. godine i suđenja zaštićenog tijarom i mantijom?
Zločin genocida ne može da se brani. Najuticajniji njegovi branitelji koji su objavili svoje studije o nadbiskupu nemaju šta novo da kažu pošto ne uvažavaju činjenice o genocidu a predstavljaju duh rimokatoličanstva srednjeg veka i njgovih sledbenika koji su na zapadu Evrope spaljivali ljude i žene na lomačama uz prisustvo radozanle pblike. Isto se desilo na Balkanu u državi koju je podržao dr Alojzije Stepinac, zagrebački nadbiskup, čiji su podređeni sveštenici i redovnici pekli žive ljude Srbe na ražnju takođe pred masom ushićenih rimokatolika koji su sa uživanjem posmatrali „spektakl.“Potom je prećutno učesnicima u zločinima sveštenicima i redovnicima dat „oprost“, nepreduzimanjem nikakvih radnji protiv zločinaca. Najbolji primer je slučaj fra Majstorovića, „fra Sotone“ iz Jasenovca koji je bio komandant logora Jasenovac i tek posle intervencije Nemaca smenjen sa mesta i navodno za kaznu zbog onoga što je činio poslat u samostan.
(Sutra: Najstrašnije je želja prelata Crkve u Hrvata da se zločinac proglasi za sveca mučenika)
