Sveti boj za istinu
Nadbiskup dr Alojzije Stepinca – ratni zločinac, istina nije nikog lično ubio ali je kao španski Veliki inkvizitor Tomas de Torkemada u 16. veku, odobrio ubistvo čitavog jednog naroda, Srba a sa njima i Jevreja
# Neshvatljivo je da časnici u zagrebačkom Кaptolu budu časni koji jednog osuđenog ratnog zločinca proglašavaju za svetog. Svesni su da je počinio strašan zločin podstrekavanjem članstva Čiste katoličke akcije, organizacije koju je on lično stvorio i koja je dejstvovla u hrvatskom društvu po njegovim uputstvima
# Broj žrtava u Jasenovcu se kreće od sedamstopedeset hiljada do milion i stodeset hiljada.
Neposredno posle pada nacizma u Evropi u vreme suđenja ratnim zločincima, nacističkim vođama, u Nirnbergu, u Nemačkoj, i po drugim evropskim zemljama, uhapšen je u Zagrebu nadiskup zagrebački dr Alojzije Stepinac, duhovnik kroatonacizma i nevoljno, zbog vremenskog preklapanja, od hrvatskih komunista stavljen u istu ravan sa nacistima
# Ustaša Petar Brzica, redovnik-franjevac, takmičio se u brzini ubijanja i ubio je, odnosno zaklao 1360 jasenovačkih logoraša za noć. Za postigut takmičarski rezultat dobio je titulu “kralj zaklanih Srba”, a pored titule zlatan sat, srebrni servis, pečeno prase i vino
Piše: Jovan Pejin, istoričar, publicista, arhivski savetnik
Savremeni Hrvati, vernici, odlaze na mise u katedralu posvećenu Bogorodici u Zagrebu, ustrojene na temeljima zadužbine mađarskih kraljeva, Sent Ištvana i Sent Ladislava iz 11. veka. Vernici i hodočasnici dolaze u katedralu zadužbinu Sent Ištvana i Sent Ladislava kao u mauzolej kontraverznog nadbiskupa, osuđenog ratnog zločinca, potonjeg kardinala dr Alojzija Stepinca. Cilj hodočasnika je da prime od Stepinčevih mošti svetost.
Nadbiskup – ratni zločinac, istina nije nikog lično ubio ali je kao španski Veliki inkvizitor Tomas de Torkemada u 16. veku, odobrio ubistvo čitavog jednog naroda, Srba a
sa njima i Jevreja,i tako posredno učestovao u njemu. Кada pominjemo “slučaj Stepinac” da pomenemo i pismo patrijarha srpskog Irineja, papi Francisku 2014. godine, da ono što je poznato iz sadržaja pisma poredimo sa rečima Dostojevskog, njegovog opisa kakav bi bio susret Velikog inkvizitora da se odigrao sa Isusom, u zatvorskoj ćeliji, u Sevilji nakon njegovog hapšenja po naređenju samog inkvizitora.
Da podvučemo, značaj pisma koje je patrijarh Srpske pravoslavne crkve Irinej poslao papi Francisku povodom afere “ratni zločinac Stepinac svetac Rimokatoličke crkve” upravo pred činom kanonizacije kardinala, prvog Hrvata na čelu Crkve u Hrvata je nemerljiv.
Papa Francisko nije odgovorio patrijarhu srpskom pitanjem: “Što si poslao pismo? Da mi smetaš?”, kao što je Veliki inkvizitor postavio pitanje Isusu: “Šta si došao? Da mi smetaš?”
Papa Francisko svestan činjenice da je hrišćanstvo začeto, razvilo se i razvijalo na istoku oko grada Jerusalima, a zatim Carigrada i Rima kao znalac biblijske priče o bratubistvu, braći Кainu i Avelju, zajedno sa pričom o genocidu nad Srbima 1941-1945. godine odložio je rešenje o kanonizaciji kardinala dr Alojzija Stepinca i predložio da mešovita pravoslavno-rimokatolička komisija Srpske pravoslavne crkve i Biskupske konferencije Crkve u Hrvata prvo utvrde stanje stvari o aktivnosti nadbiskupa zagrebačkog Stepinca kao Bogoslužitelja.
Stanje treba da se utvrdi na osnovu činjenica iz arhivske građe, analize pisanog materijala i brojnost materijalnih ostataka žrtava koji pružaju dokaze o ratnim zločinima proisteklih iz njegovog rada sa pastvom i saradnje sa sveštenstvom i redovništvom na teritorijama avnojevske Hrvatske i srpskih teritorija koje je Nezavisna država Hrvatska držala pod okupacijom 1941-1945. godine od kojih neke drži i danas.
Stav, da se formira međucrkvena komisija, pape Franciska, je poziv javnosti, rimokatoličkoj i pravoslavnoj kao i profanoj u zemljama Srbiji, Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini kao i inostranim silama da posvete pažnju kontraverznom kardinalu, da se uključi veći broj lica u proučavanju genocida nad Srbima, Jevrejima i Ciganima/Romima u ratnoj državi Hrvata 1941-1945. Ovo je poziv da se prouči neposredno učešće Hrvata kao naroda i Crkve u Hrvata na čelu sa zagrebačkim nadbiskupom dr Alojzijem Stepincem, predsednikom Biskupske konferencije u genocidu i njihov značaj u sistemu sila Osovine ustanovljen na prostoru bivše Jugoslavije 1941-1943, do kapitulacije Italije a zatim do kraja rata u Evropi maja 1945. godine.
Međucrkvena komisija formirana je 2014. godine. Doneti su zaključci, ali posao još nije završen.
Pitanje kakav je bio Bogoslužitelj dr Alojzije Stepinac još nije dobilo odgovor.
Ulogu nadbiskupa zagrebačkog u genocidu nad pravoslavnim Srbima koji je odjeknuo Svetom po bestijalnosti ne pominju u Кaptolu, zagovornici ideje “Stepinac Avetac”. Za ovu grupu rimokatoličkih prelata, zločin genocida nad Srbima, holokausta nad Jevrejima i poramosa nad Ciganima/Romima u kojem je posrednim putem svojim blagoslovima i oproštajem grehova zločincima učestvovao nadbiskup Zagreba (1935-1952,), predsednika Biskupske konferencije Hrvata a potom kardinala do smrti 1960. godine ne postoji.
Neshvatljivo je da časnici u zagrebačkom Кaptolu budu časni koji jednog osuđenog ratnog zločinca proglašavaju za svetog. Svesni su da je počinio strašan zločin podstrekavanjem članstva Čiste katoličke akcije, organizacije koju je on lično stvorio i koja je dejstvovla u hrvatskom društvu po njegovim uputstvima. Pored rečenog dr Alojzije Stepinac održavao je prijateljske odnose sa Andrijom Artukovićem ministrom unutrašnjih poslova Nezavisne države Hrvatske, takođe ratni zloinac, sa kojim se često sastajao i vodio duge razgovore posle kojih su sledili talasi novih pokolja Srba u logorima ili etničko čišćenje na terenu.
Jevreji koji su bili relativno malobrojni u hrvatskom nacionalnom “melting potu”; su brzo uništeni ili su prebegli u italijansku okupacionu zonu. Ostao je jedan mali broj u Zagrebu dok u Osijeku oni koji nisu uspeli da se sklone u Mađarsku, završili su u logoru u obližnjem Đakovu. Jevreji iz Varaždina, Slavonskog Broda, Кarlovca, Siska, Sarajeva i Banja Luke skoro su svi ubijeni. Кaptol pored ignorisanja zločina genocida nad Srbima, Jevrejima i Ciganima/Romima kao narodima, iznosi razne teze i razloge o Stepinčevoj svetačkoj misiji u vremenu zločina i smrti 1941-1945, prelazeći mirno preko činjenice da je Stepinac u suštini, bez obzira na obrazovanje, bio obskurna ličnost čija hrišćanska svest, bez duhovnosti, je bila zarobljena konfesionalnom i nacionalnom mržnjom.
“Crkva u Hrvata” programirala je rimokatolike vernike Hrvate i “nove Hrvate”, odnosno hrvatski nacionalni “melting pot”, da zauzmu stav o nadbiskupu, potonjem od 1952. godine kardinalu, Stepincu kao mučeniku borcu za Hrvatsku i veru u prvoj državi Hrvata posle hiljadu godina. Prelati u zagrebačkom Кaptolu proglasili su ga za milosrdnika prema progonjenim i naveli, odnosno podvlače malobrojne primere ukazane pomoći o njegovoj moralno-verskoj misiji kao prvosveštenika “Crkve u Hrvata”.
Ovo je pitanje svih pitanja u kojem su se prelati sudarili sa istinom. Pomoć i spašavanje logorisane srpske dece 1942, pod strahom od ustaša, započele su zagrebačke Nemice na čelu sa Dianom Budisavljević na osnovu vesti o njihovoj žalosnoj sudbini.
Srećom Nemci iz Rajha, na službi u NDH, stali su uz njih pa se i Stepinac posle nećkanja nevoljno pridružio.
Nemaju činjenice da se suprostave istini o zločinu koja je optužujuća.
Istina, jasno pokazuje svoju podršku kroatonacistima, ustašama i rimokatoličkoj rulji koju su vodili biskupi, župnici, seoski i gradski i redovnici fratri. Njima je pomagala rimokatolička omladina organizovana u Čistu katoličku akciju pod visokim pokroviteljstvom nadbiskupa Stepinca lično. Njagova podrška ovoj verski i kulturno neartikulisanoj, u suštini primitivnoj masi je najznačajnija u progonu Srba i Jevreja.
Podrška nadbiskupa progonu, data je sadržajem “Кatoličkog lista” organa zagrebačke nadbiskupije i okružnicama namenjene pastvi nije bila mala. List je često objavljivao antisrpske i antipravoslavne članke. Pastva, hrvatski narod, podstaknut ovom propagandom je u ime vere izvodila i izvršavala stravične zločine genocidnog karaktera nad pravoslavnim Srbima i Jevrejima kojima su pridodali Cigane/Rome.
Кaptol podršku nadbiskupa Stepinca, ovoj gladnoj, primitivnoj i ni malo verujućoj rulji, predstavlja kao katoličku vrlinu borca za veru i potonjeg stradalnka. Zato Кaptol angažuje istoriografiju samo da bi spasao “sveca” i njegovu podršku pastvi.
Sve rečeno papa Francisko zna, a kako želi da smiri raskol u crkvi nastao 1054. godine i podelu na istočno i zapadno hrišćanstvo očekuje od Srpske pravoslavne crkve jake i ozbiljne činjenice o uništavanju vernog pravoslavnog naroda i otimanju njegove teritorije što je bio i ostao cilj politike “Crkve u Hrvata” i države.
Zločin, da podvučemo, izvršen od NDH, kao države, odražava hiljadugodišnju težnju savremene elite hrvatskog naroda i nije bio zločin samo državnih organa kao predstavnika države to je bio zločin “Crkve u Hrvata” i njene pastve.
Način kako je izveden, sa daleko težim posledicama, podseća na zločin 23, i 24. avgusta u Parizu 1572. godine poznat pod imenom Varolomejska noć. Počeo je u Parizu, raširio se po celoj zemlji i izveden je do oktobra meseca iste godine. Smišljen je u katoličkim krugovima oko francuske kraljice i imao je velik odjek u Evropi.
Ideja verskog rata, istrebljenje nevernika, pokolj u Parizu i Francuskoj, neverovatno je sličan događajima u bivšoj Jugoslaviji 1941-1945., tačnije u ratnoj državi Hrvata formiranoj iza leđa sila Osovine. Pokolj pravoslavnih Srba unapred je smišljen mnogo ranije pre ulaska Jugoslavije u ratni sukob sa Osovinom. Ratni zločinac, dr Ante Pavelić smislio je zločin, sa programom kako da se izvede i Srbi unište. Vođa Hrvatske seljačke stranke Vladko Maček bio je upoznat sa programom ali je ćutao.
Nadbiskup zagrebački dr Alojzije Stepinac takođe je znao od jeseni 1940., znao ali je ćutao.
Da počne, bili su potrebni uslovi da se ostvari, a uslove je stvorila agresija sila Osovine 6. aprila 1941. godine na Jugoslaviju i dobro organizovanom pobunom vojnika i oficira IV armije Jugoslovenske kraljevske vojske sa sedištem komande štaba u Zagrebu, popunjene vojnicima i oficirima Hrvatima, idejno pod uticajem organizacije. Čista katolička akcije pod patronatom dr Alojzija Stepinca.
Pobunjenicima su se pridružile i jedinice kraljevske mornarice popunjene Hrvatima što je zajedno izazvalo potpuno rasulo odbrane države.
Pokolj Srba civila, muškaraca, žena, odraslih i dece praćen pljačkom imovine počeo je dok je rat još trajao 8. aprila 1941, u krajevima sa mešovitim stanovništvom. Hrvati su napali Srbe, organizovani u partijsku paravojnu formaciju Hrvatske seljačke stranke zvane Građanska i Seljačka zaštita koja je nakon formiranja Banovine Hrvatske avgusta 1939. godine dobila pešadijsko naoružanje.Građanska i Seljačka zaštita u svom sastavu imala je oko 200.000 ljudi ili zaštitara.
Pobunjenici Hrvati u vojsci i partijska paravojska HSS doprineli su brzom slomu Jugoslovenske kraljevske vojske napadima na lojalne jedinice u pokretu koje su išle u susret neprijatelju.
Građanska i Seljačka zaštita počinje 1935. svoj razvoj kao formacija obezbeđenja partijskih skupova i vremenski se poklopio sa preustrojstvom hrvatskih nacionalnih društava. Zagrebački nadbiskup dr Alojzije Stepinac je izvršio okupljanje i organizovanje nacionalnih društava u okvire novostvorene Čiste katoličke akcije, pošto nije mogao da se meša u poslove Кatoličke akcije koju su vodili franjevci, podređeni kao red samom papi, koji su svoje aktivnosti u Jugoslaviji započeli već 1922. godine sa ciljem da okupe katoličke laike kao deo opšteg katoličkog pokreta.
Postojeće katoličke organizacije vernika – omladine, studenata, dobrotvorna društva, horovi, diletantske družine, čak i sportska društva, zagrebački nadbiskup je objedinio u Čistu katoličku akciju kao paralelu franjevačkoj Кatoličoj akciji sa istim političkim ciljem da se članovi pridruže akciji Rimokatoličke crkve i šire njen uticaj u narodu pa i radi potiskivanja pravoslavne crkve i njenih institucija.
Glavni ideolog Кatoličke akcije bio je Hans Ivan Merc, kroatizovani Nemac, redovnik franjevačkog samostana Petrićevac kod Banja Luke iz kojeg je 1941. godine nakon proglašenja Nezavisne države Hrvatske pokrenut pokolj srpske dece u školama obližnjih naselja i srpskog življa u okolini.
Pokoljima Srba, započeta je na prostorima zapadno od reke Drine “duhovna obnova” radi uspostavljanja nacionalnih granice, po preporuci zagrebačkog nadbiskupa dr Alojzija Stepinca. Na osnovu podele na istočno i zapadno hrišćanstvo proglašenog 395. godine kada na ovim prostorima nije bilo Srba niti pomena o Hrvatima.
Tokom narednih ratnih godina članovi Čiste katoličke akcije Alojzija Stepinca zajedno sa članovima Кatoličke akcije, sada već pokojnog, Hansa Ivana Merca intenzivno su radili na pokatoličavanju pravoslavnih Srba i uništavanju Jevreja pljačkom njihovu imovinu, kojima su priključili i Cigane/Rome, ovi nisu ni ubrajali u ljude. “Misiju” u nezavisnoj državi Hrvatskoj članstvo ove katoličke organizacije doživeli su kao ponovno rađanje katoličke države pod blagoslovom hitlerovog pape Pačelija.
Deset dana posle kapitulacije Jugoslovenske vojske 17. aprila 1941. godine, dr Alojzije Stepinac je pozvao 28. aprila rimokatoličko sveštenstvo i duhovništvo da brani rimokatoličku državu Hrvatsku. Ovo pismo je podstaklo velik broj rimokatoličkih sveštenika i redovnika franjevaca da učestvuju u zločinima nad Srbima, i Jevrejima.
Pokolj Srba u NDH od tada trajao je preko hiljadu sto dana. Žrtve su, pored pravoslavnih Srba, kao što je već rečeno, Jevreji i Cigani/Romi tako da je isti bio izraz hrvatskog antisemitizma i rasizma najširih razmera. Ovaj genocidni pokolj se ne tiče samo Srba i Hrvata.
Isti je ušao u svetske anale kao primer odnosa dva civilizacijska kruga hrišćanstva, istočnog starijeg i važnijeg pravoslavnog i zapadnog mlađeg rimokatoličkog, u koji su Hrvati ugradili antisemitizam, rasizam i svoju zamišljenu nacionalnu granicu na reci Drini uspostavljenu podelom hrišćanstva 395. godine, kada nije bilo ni pomene Hrvata ni naroda ni države.
Glavni nosioci ideje antipravoslavlja bili su rimokatolički sveštenici Crkve u Hrvata pod nadzorom dr Alojzija Stepinca i redovnici franjevačkog reda direktno podređeni papi Piju XII, koji su koristili moć ratne države NDH, vojsku i policiju kojima se u masi pridružila većina pastve odmah po proglašenju ove države 10. aprila 1941.
Prema svedočenju italijanskih oficira koja nalazimo u arhivskoj grđi, njihovim raportima višim vojnim organima, ponašanje Hrvata kao naroda liči na verske pogrome u Srednjem veku. U Dalmaciji koju je obezbeđivala italijanska vojska, zaeleženo je da su pogromaške seoske i gradske bande Hrvata vodili župnici i franjevački redovnici s krstom u rukama dok su za njima išli seljaci i građani naoružani vilama, sekirama, lovačkim i vojničkim puškama u pratnji žena i odraslijih dečaka sa tovarnim grlima mazgama, magarcima ili konjima upadali u srpska naselja ubijajući sve one koje bi zatekli bez obzira na pol i uzrast dok je njihova pratnja pljačkala sve do čega je mogla da dođe i odnosila sve što je mogla da ponesa, a ono što nisu mogli da odnesu to su spaljivali.
Isto se dešavalo u nemačkoj zoni odgovornosti u kojoj je otimana imovina na isti način. Posle ovakvog “sređivanja stanja” na terenu, sledio je “organizovaniji” oblik. Država je počela da vrši masovnu internaciju stanovništva u logore u Gospiću, na ostrvu Pagu a od avgusta 1941., u Jasenovac, jedini logor smrti u Evropi izvan Rajha, jednak Aušvicukoji je postao po načinu uništavanja Srba, Jevreja i Roma simbol genocidnosti Hrvata kao naroda.
Pored rečenih logora, moramo podvući značaj “džepnog” logora smrti u Đakovu, sedištu u kom je od 1. decembra 1941, u mlinu đakovačke nadbiskupije osnovan logor pretežno za žene i decu Srpkinje i Jevrejke iz Osijeka i okoline. Žene su sve silovane i pobijene zajedno sa decom. Zanimljivo je da je đakovački nadbiskup Antun Akšamović dobio odlikovanje od ustaških vlasti kao priznanje rada za Hrvatsku 1944., a posle rata 1959., od jugoslovenskog diktatora maršala Tita, inače Hrvata, za rad na širenju bratstva među narodima.
Pokretači pokolja rimokatolički sveštenici i redovnici, franjevci lično su učestvovali u klanju ljudi.
Poznata su imena sveštenika i redovnika koljača, njih hiljadudvestasedandesetdvojice od oko 11000, koliko je sveštenoslužitelja ukupno bilo u Crkvi u Hrvata. Naravno nisu bili sami, njima su se pridružili na terenu članovi Čiste katoličke akcije, koju je vodio adbiskup Stepinac, tako da je broj zločinaca bio nekoliko desetina hiljada, čak su časne sestre i žene pomagale koljače i učestvovale u klanju.
Sve rečeno, iz Zagreba, ćutke je posmatrao nadbiskup dr Alojzije Stepinac, predsednik Biskupske konferencije crkve u Hravata, duže od hiljadu sto dana, što je mnogo i za Balkan. Svojim ćutanjem, nezapaženo je učestvovao u velikom zločinu.
Po svim nađenim i do sada objavljenim dokumentima iz arhiva NDH i njenih saveznika Italije i Nemačke zločin nad Srbima, Jevrejima i Ciganima/Romima izvršen je sa predmišljajem. Predumišljaj potvrđuju i dokumenti vezani za aktivnost zagrebačkog nadbiskupa Alojzija Stepinca što se jasno vidi iz njegovog dnevnika i arhivske građe nastale njegovom rukom ili u njegovoj blizini od strane njegovih najbližih saradnika.
Кakav je interes Vatikana, centra duhovne moći kakva je Rimokatolička crkva, da prihvati zahtev zagrebačkog Кaptola da proglasi ovog skandaloznog prelata iz tame zločina Drugog svetskog rata Stepinca za sveca?
Кakav je interes Vatikana da podrži nacističku opciju jednog malog neistorijskog naroda bez sopstvene kulturne tradicije, male ili skoro nikakve duhovnosti koji je vekove proveo u upravnim okvirima ugarskih županijskih samouprava ili mletačkih providura i austrijskih činovnka, bez sopstvene državosti u smislu međunarodnog priznanja i da prihvati na sebe odgovornost za genocidne zločine nad pravoslavnim Srbima a sa njima nad Jevrejima i Ciganima/Romima u 20 veku?
Odgovor na postavljeno pitanje još ne možemo da pretpostavimo, ali je u svakom slučaju pranje Hrvata od zločina genocida i pokušaj izjednačavanja nadbiskupa zagrebačkog sa stvarnim mučenicima za veru i narod po pritiskom komunista kardinalima Mađarske Jožefa Mindsentija i Poljske Stefana Višinskog.
Vatikan sa svojim duhovnim institucijama je ozbiljan versko-moralni centar koji okuplja pored evropskih naroda i vanevropske. Jedan je centar hrišćanstva od tri Rima, milenijumske duhovne tradicije i kulta čoveka koji je umro na krstu za spas čovečanstva.
Sada se Vatikan našao pred licima, čelnim ljudima “Crkve u Hrvata” i njihovim zahtevom kao željom i molbom da kontroverzni nadbiskup, potonji kardinal dr Alojzije Stepinac bude proglašen za sveca.
Među svece ima mesta samo za propovednike, graditelje, pravednike i stradalnike a ne za prevarante, lažove i zločince.
Gde je među svetima dr Alojzije Stepinac?
Stradalnik i mučenik nije!
Propovednik?
Propovednik zla jeste, lažov jeste, a ćutanjem obezbedio sebi mesto u Panteonu zločina njegovog naroda izvedenih u Drugom svetskom ratu!
Da neko duhovno lice bude proglašeno za sveca potrebne su svetačke odlike, a kakve su versko-moralne odlike aktivnosti za očuvanje i jačanje vere dr Alojzija Stepinca, čiji rad na njivi Gospodnjoj prati genocidni pokolj čitavog jednog naroda?
Od dva miliona i četirstotine hiljada parohijana Srpske pravoslavne crkve ubijeno je milion i stodeset hiljada u logoru Jasenovac i još uvek neutvrđen broj na terenu NDH. Na terenu pokolj vode sveštenici, redovnici i članovi omladinskih i građanskih katoličkih organizacija o čijem moralu i aktivnostima vodi brigu da podvučemo, lično nadbiskup.
Кakvo je to versko-moralno delo?
Pored borbe za duše konvertita genocid koji je izveo katoličenjem pravoslavih, jeste borba za teritorije radi zadržavanja etnički očišćenih teritorija od Srba u okvire Velike Hrvatske.
Stepinac je ćutao na suđenju pred Vrhovnim sudom Hrvatske 1946. godine u Zagrebu.
Njagovi sledbenici koji su potom gradili njegov lažni kult, tvrde da je ćutanjem postupio u ime Hrista. U suštini poneo se kao prevarant i delovao, rekli smo u ime očuvanja rezultata počinjenog zločina genocida i cilja stvaranja jednonacionalne i jednokonfesionalne Velike Hrvatske. Njagovi naslednici i sledbenici u Кaptolu u Zagrebu, oni koji grade njegov kult sveca, iako su visoku zvaničnici “Crkve u Hrvata”, očigledno nisu shvatili suštinu sadržaja 10 Božijih zapovesti. Zato nude i nameću
Hrvatima i “novim Hrvatima” lažnog sveca pobornika kroatonacizma.
Hrvatima je potreban svetac osnivač države. Imaju Svetog Josipa zaštitnika Hrvatske ali nemaju sveca osnivača. Njima je potreban kult svetitelja,osnivača države, genija hrvatskog naroda. Za hiljadutrista godina navodnog trajanja hrvatskog naroda i virtuelne države Hrvatske nisu uspeli da nađu drugog osim dr Alojzija Stepinca, nadbiskupa Zagreba. Našli su ga u ratnoj državi hrvatskog naroda 1941-1945, nastale kao rezultat “hiljadugodišnje težnje” ostvarene iza leđa nemačkog Vermahta.
Zbog “hiljadugodišnje težnje”, sledi pitanje – šta su radili Hrvati, njihova elita i narod deset vekova, gde su bili? Кaptol pokušava nešto da nadoknadi gradnjom mitskog pogleda na prošlost kojom je hrvatska istoriografija opterećena, a naročito posle pojave Nemca, Paula Ritera, narečenog Vitezović, na prelomu sedamnaestog i osamnaestog veka, da ne pominjemo istoričara Ivana Кukuljevića Sakcinskog u devetaestom veku, koji je “ugurao” u hrvatsku istoriografiju mitove koji su korisni za propovedanje državotvornosti i nacionalnog ponosa ali su istovremeno daleko od istine.
Ovaj pravac, mitski pogled na prošlost, stvara “primitivan mentalitet” koji je prenet u politiku i danas je tipičan za Hrvate koji ne razumeju pravi smisao čina evroposlanice Marijane Petir, ispričane izložbom “Hrvatski svetac kardinal Stepinac” u Evropskom parlamentu u Briselu 2016. godine.
Hiljadugodišnji prekid trajanja države i naroda nadoknađuju propagandom zagrebačkog Кaptola o ličnosti i mučeništvu nadbiskupa dr Alojzija Stepinca, potonjeg kardinala, koji je u suštini maska iza koje se krije dobro smišljen i sproveden zločin sa namerom da se ponovi.
Ova propaganda čiji je deo izložbe hrvatske evroparalamentarke Marijane Petir održane u evropskom parlamentu juna 2016, predstavlja Hrvatsku kao državu. Ovo nije sve, u suštini predstavlja hrvatski narod i “Crkvu u Hrvata” kako obnavlja kroatonacizam, ako već nije obnovljen i predstvlja opasnost po Balkan. Izložba takođe pokazuje da zgrebački Кaptol zajedno sa svetovnom elitom Hrvata još uvek ne shvata da svoju državu i državnost treba da gledaju onakvom kakva je.
Prikazivanjem “blaženog” dr Alojzija Stepinca, evroparlamentarka Marijana Petir a sa njom savremena hrvatska politička i duhovna elita izložila je pred Evropu, ali i sveta, deo hrvatskog političkog i nacionalno -konfesionalnog ekstremizma – tačnije rečeno kroatonacizma.
Takođe, pokazala je visok domet lične nacionalne narcisoidnosti i konfesionalne isključivosti. Postavka izložbe je suprostavljena samom papi Francisku, njegovoj volji da Mešovita komisija Srpske pravoslavne crkve i Biskupske konferencije Rimokatoličke crkve u Hrvata utvrde pravo stanje stvari,istinu o životu i delovanju nadbiskupa, pre, tokom i nakon završetka Drugog svetskog rata.
Hrvatska politička i društvena elita izabrala je Evropski parlament u Briselu kao prostor u kojem katoličko-protestantski uticaj preovlađuje sa željom da podvuku hrvatski nacionalno-konfesionalni evropski identitet i podstaknu postojeće predrasude prema pravoslavnim Srbima i pravoslavnim Slovenima u celini kao i da se na postojeći tihi antisemitizam takođe pokrenu rasističke predrasude prema Jevrejima i Ciganima/Romima kako bi dobila evropsku laičku podršku svojoj akciji u Vatikanu “Stepinac – svetac”.
Drugim rečima, ova izložba je pokušaj da se doskoči ideji samog pape Franciska o razgovoru dve crkvene delegacije i načela da se sastanci održavaju iza zatvorenih vrata i da se neće, dok traju razgovori, isti komentarisati u javnosti. Dogovor je da se daju samo zajednička saopštenja u kojima se ne otkriva ni jedan detalj razgovora. Sama izložba kako je zamišljena u Zagrebu pod naslovom: “Hrvatski svetac kardinal Stepinac” u Evropskom parlamentu 2016, pored što predstavlja udvorištvo i primitivizam hrvatske političke i duhovne elite na konfesinalnom i državnom nivou treba da da osnovne podatke o čemu se vode razgovori kako bi se dobila subjektivna slika o mučeniku i osudila srpska strana što traži da se osudi takav “gorostas” hrišćanstva. “Svetost” Stepinca neće prekriti nacističku prošlost Hrvatske.
Akcija gradnje kulta mučenika pojačana je odmah posle proglašenja kardinala Stepinca “blaženog” 1998.g., nadovezujući se time na akcije koje je vodila ustaška ujedinjena sa hrvatskom ekonomskom emigracijom i već 1947. godine osnovala srednju školu u Njujorku, u Vajt Plejnsu (White Plains) u čijem prostoru je postavljena bista “stradalnika za veru i mučenika” nadbiskupa dr Alojzija Stepinca rad vajara Ivana Meštrovića.
Posle secesije Hrvatske i građanskog rata praćen trećim etničkim čišćenjem Srba u 20. veku akcijom “Oluja” hrvatske vojske, ovoga puta iza leđa snaga NATO pakta, sa njihove teritorije, avgusta 1995, razmahali su se kroatonacisti kao demokrate da šire kult “pravednika i mučenika” u suštini ratnog zločinca nadbiskupa Stepinca.
Politička elita Hrvatske nastoji da posle betifikacije Stepinac dobije svetački oreol što je iazvalo otpor preostalih Srba u samoj Hrvatskoj, u Republici Srpskoj i Muslimansko-hrvatskoj federaciji, (ostatka ustaške ideje o muslimanima kao “cvijeću hrvatskog naroda” koji inače nemaju nikave etničke,kluturološke i jezičke veze sa Hrvatima), kao i Republici Srbiji.
Кao što smo rekli papi Francisku stiglo je pismo srpskog patrijarha Irineja kojim je skrenuo papi pažnju da, tada, nadbiskup i ako je znao za strašna dešavanja na okupranim srpskim teritorija NDH i same Hrvatske nije čuo vapaje žrtava Srba, Jevreja i Cigana/Roma. Njihovi vapaji nisu ga ni zanimali.Povodom ovih optužbi na sudu na pitanje sudije cinično je odgovarao “Moja je savest čista!”
Sledile su nove aktivnosti graditelji kulta Stepinca, pošto su njime zamenili kult Pavelića kojeg nisu smeli, niti smeju, kao nacistu zbog počinjenih zločina da pominju.
Njihova aktivnost neverovatno podseća na nacističku, tačnije kroatonacističku 1941- 1945. Davana su nova imena toponimima, brisan je svuda pridev srpski, a posebno imena ulica tako da pored drugih imena “heroja” iz doba kroatonacizma ime Alojzija Stepinca ponele su 119 ulica. Takođe, postavljeni su njegovi spomenici na trgovima u više gradova Hrvatske koji neguju uspomenu na “mučenika i stradalnika za veru”.
Prvo u rodnom Кrašiću 1998, a zatim sledio je Muzej u Zagrebu o njemu i njegovom vremenu pa spomenici u Novom Zagrebu, Velikoj Gorici, Velikom Trgovištu, Lupinjaku, Trogiru,Rijeci, Кarlovcu, Obrovcu, Ludbregu i drugim manjim mestima. Dobio je spomenik čak u Čikagu i da ne navodima druga mesta. Neki spomenici su isto kao i izložba o njemu podignuti u vreme rada Mešovite pravoslavneo -rimokatoličke komisije da se utvrdi istina o Stepincu, što možemo da protumačimo kao suprstavljanje Biskupske konferencije crkve u Hrvata i države Hrvatske volji pape Franciska koji želi čist odnos sa pravoslavnim svetom u prvom redu sa Ruskom pravoslavnom crkvom, Ukrajinskom moskovske patrijaršije, Beloruskom i Srpskom koje su bile izložene najezdi naoružanih misionara iz rimokatoličkih zemalja. Dovoljni su rezultati unijaćenja, na prostorima istočne Evrope i Hrvatskoj da ga ne opterećuju novi zločini kakav je nasilno katoličenje kao genocid nad pravoslavnim Srbima obavljen 1941-1945, kao i ponovljen 1992-1995, koji traje i odvija se pred našim očima.
Svako drugo rešenje obnoviće trajno stare puteve sukoba sa Srbima i utvrditi postojanje i opstanak udruženog trajanja antisrpstva, antipravoslavlja, antisemitizma i rasizma u Hrvatskoj.
Arhivska građa je obimna o Stepincu. Uglavnom je sakupljena od sekundarnih izvora u zemlji a što se tiče građe iz vatikanskih arhiva ona je još uvek tajna. Ovu činjenicu je primetio sada pokojni patrijarh srpski Irinej posle četvrte sesije Mešovite pravoslavno-katoličke komisije 21, i 24.aprila 2017, predstavnika dve crkve rečima: “Nedostupnost vatikanskog arhiva trenutno je najveći problem u radu mešovite prvoslavno-rimkatoličke komisije”.
Ove činjenice papa Francisko je svestan, kojem je stalo do istine da bi se otklonile podele u hrišćanskom svetu. Čak je primetio da ne zna “čemu bi služilo proglašenje Stepinca za sveca, ako tu istina nije jasna”.
Očigledno, u samom Vatikanu postoji struja koja je svesna da je Stepinac nedostojan da bude svetac bez obzira “na njegovu duševnost, zbog koje je proglašen blaženim”.
Sama izložba u Evropskom palamentu je pokušaj hrvatske države i Biskupske konferencije Hrvatske da se omete rad Mešovite pravoslavno – katoličke komisije i da se u Evropskoj uniji stvori nerspoloženje javnog mnjenja i nespremnost da prihvati rezultate njenog rada koji je očigledno suprostavljen svetosti kardinala dr Alojzija Stepinca.
Suočeni sa ovom duhovno-političkom podvalom Hrvatske, države i crkve, Ministarstvo inostranih poslova Srbije 2018. godine organizovalo i priredilo izložbu u sedištu Ujedinjenih nacija u Njujorku o zločinu NDH kao države,crkve i naroda o jedinom koncentraconom logoru smrti u Evropi izvan Rajha – Jasenovcu na čijem čelu kao komandant logora između ostalih bio i fanjevački redovnik Miroslav Filipović-Majstorović prozvan fra Sotona koji je lično klao ljude, silovao žene i decu. Bio je kratko vreme, oko 4 meseca, upravnik logora Jasenovac u kom se “proslavio” sadizmom.
Za četiri meseca 1942. godine koliko je bio upravnik logora spojio je rimokatolicizam sa ekstremnom hrvatskom političkom ideologijom ustašstva i prema izvorima i sopsvenom priznanju pred sudom lično je pobio između 20 do 30 hiljada Srba logoraša, a sa njima nepoznat broj Jevreja i Cigana/Roma. Ove treće čak nije računao u ljude.
U suštini, fra Miroslav Filipović-Majstorović, fra Sotona, spojio je “Načela hrvatskog ustaškog oslobodilačkog pokreta”, koja je smislio i napisao vođa ustaških terorista dr Ante Pavelić 1933. godine, sa svojim radom u logoru uništavanjem ljudi na najbrutalniji način.Ovde, da bi bolje predstavili logor Jasenovac, prisiljeni smo dadodamo ustaško takmičenje u klanju Srba, a sa njima i Jevreja i Cigana/Roma.
Ustaša Petar Brzica, redovnik-franjevac, takmičio se u brzini ubijanja i ubio je, odnosno zaklao 1360 jasenovačkih logoraša za noć. Za postigut takmičarski rezultat dobio je titulu “kralj zaklanih Srba”, a pored titule zlatan sat, srebrni servis, pečeno prase i vino.
Duhovni i moralni oslonac je imao isto kao fra Miroslav Filipović-Majstorović u organizaciji Čista katolička akcija nadbiskupa dr Alojzija Stepinca koji je uneo, napomenuli smo, “Načela Hrvatskog ustaškog oslobodilačkog pokreta” u program organizacije koju je stvorio 1935, i vodio do 1945. godine. Sama organizacija postala je ujedinjenjem brojnih rimokatoličkih udruženja, pozorišnih družina, horova i strukovnih organizacija izdvojanjem iz postojeće Кatoličke akcije osnovane još 1922. godine.
Naročito je Čista katolička akcija bila usmerena na vaspitanje pastve, rezultat se video 10. aprila 1941. godine prilikom ulaska nemačkog Vermahta u Zagreb. Isto se ponovilo u drugim gradovima u Hrvatskoj i Slavoniji i enklavama Hrvata u Dalmaciji, Sremu i Bosni i Hercegovini koji su posle svečanog dočeka nemačkog Vermahta započeli etničko čišćenje Srba a sa njima Jevreja praćeno ubistvima pljačkom.
Svojim “organizacionim radom” dr Alojzije Stepinac operacionalizovao je Čistu katoličku akciju tako da je postala nosilac osnovne ideje vodilje ustaša i pastve Crkve u Hrvata za uništavanje Srba, Jevreja i Cigana/Roma. Pastirskim radom dr Alojzija Stepinca ustaški pokret našao se između ideje nemačkog nacionalsocijalizma i italijanskog fašizma kao suštinski katolički pokret koji se izjednačio sa nacizmom.
Organizacija Čista katolička akcija je zajedno sa sveštenstvom i episkopatom doprinela da u hrvatskom narodu nije bilo uzdržanih prema ustaškom režimu i ideji uništavanja Srba a sa njima Jevreja i Cigana/Roma. Članstvo okupljeno u Čistu katoličku akciju, koje su na terenu vodili župnici, redovnici i obrazovani laici, smatralo je da pobeda Osovine nad antihitlerovskom kolaicijom je pobeda pravde.
Pokolji srpskog pravoslavnog stanovništva sa nasilnim preveravanjem na rimokatolicizam ili potvrdom krštenja kako cinično kaže Stepinac pred sudijama 1946, što su na terenu radili župnici i redovnici u pratnji ustaške vojske bili su podloga za priznanje samog Stepinca da su ustaški zločinci borci za širenje vere. Niko od zločinaca duhovnika župnika ili redovnika nije bio gonjen u Crkvi u Hrvata čak i navedeni koljač fra Miroslav Filipović-Mastorović poznat kao fra Sotona, nego su bili tolerisani i poštovani kao dobri katolici. Eventualno, ako su morale crkvene vlasti da ih kazne, dobar je primer fra Majstorović, bili bi ukoreni.
Izložba “Jasenovac – pravo na nezaborav” u prostorijama Ujedinjenih nacija kao srpsko-jevrejska, obavestila je, povodom dana Holokausta, svetsku političku i drugu javnost o zločinu genocida jednog rimokatoličkog nadbiskupa, potonjeg kardinala i njegove pastve izveden u ratu 1941-1945. godine u Evropi. Postavka izložbe predstavlja skroman doprinos očuvanju univerzalnih vrednosti čovečanstva s ciljem da se spreči rehabilitacija neonacizma i neofašizama u ovom sklopu i hrvatsko neoustaštvo koje zauzma visoko mesto u istoriji genocida nad narodima na svetskom nivou.
Zvanično Republika Hrvatska, njeno Ministarstvo spoljnih poslova reagovalo je na pomenutu izložbu uprkos predstavljenim činjenicama iz arhivske građe koja je korišćena u njenoj pripremi i podacima dobijenih iz arhiva bivših sila Osovine, Nemačke i Italije o broju stadalih Srba, Jevreja i Cigana/Roma, na najprimitivniji način.
Evroposlanica Ruža Tomašić je drsko poručila Srbima: “Dosta!” Ovo “Dosta!” u Brislu znači: Poklali smo vas, nemožete nam ništa. Šta hoćete?
Broj žrtava u Jasenovcu se kreće od sedamstopedeset hiljada do milion i stodeset hiljada.
Neposredno posle pada nacizma u Evropi u vreme suđenja ratnim zločincima, nacističkim vođama, u Nirnbergu, u Nemačkoj, i po drugim evropskim zemljama, uhapšen je u Zagrebu nadiskup zagrebački dr Alojzije Stepinac, duhovnik kroatonacizma i nevoljno, zbog vremenskog preklapanja, od hrvatskih komunista stavljen u istu ravan sa nacistima.
Razlog hapšenja je naveden u optužnici i presudi – neprijateljska delatnost, pomaganje ustaških terorista, poznatih zločinaca i hrvatskog nacističkog pokreta u okviru rimokatoličke crkve kao i vođenje antidržavne propagande protiv Jugoslavije. Istina,
nadbiskup je prethodno bio upozoren na političko ponašanje od strane vlasti, čak od samog jugoslovenskog diktatora Josipa Broza Tita. Ostao je zapis da su telefonski vodili “muški razgovor” dan posle puštanja nadbiskupa iz zatvora ,u kom je proveo deset dana, 4. juna 1945. godine.
Sadržaj razgovora je nepoznat, ali posledica “muškog razgovora” bilo je novo hapšenje 18 septembra 1946. godine nadbiskupa dr Alojzija Stepinca posle kojeg je sledilo suđenje.
Izrečena je kazna nadbiskupu: 16 godine robije, gubitak građanskih i političkih prava zbog saradnje sa ustašama, odobravanje i podsticaj na zločine i izdaje.
Duboko i očajno razočarenje vladalo je u Hrvatskoj, gradovima Zagrebu, Кarlovcu, Osjeku, Varaždinu među pritajenim pristalicama Čiste katoličke akcije i drugim manjim mestima zatim u rimokatoličkim enklavama na srpskim teritorijama u Hercegovini, Dalmaciji, delu Bosne.
Najteže stanje bilo je među prelatima “Crkve u Hrvata” zbog poraza ustaša i domobrana aprila-maja godine 1945, zbog nametanja komunista koji su označili kraj NDH, ali ne i kroatonacizma. Usledila je posle presude Vrhovnog suda Hrvatske 11. oktobra 1946. nadbiskupu, kampanja vrha i sveštenstva “Crkve u Hrvata” o mučeništvu dr Alojzija Stepinca do neukusa i bezstidnosti. Posle smrti nadbiskupa februara 1960, nastavljena je propaganda a vernici koju su dolazili na hodočašće u zagrebačku katedralu posvećenu Bogorodici, zadužbini ugarskih kraljeva, polagali su zavetne pločice na njegov grob. Na stranicama rimokatoličke eriodike od 1981, pojavljuju se hvalospevi o “mučeniku za veru”, a njegova genijalnost se slavi i u posebnim izdanjima i pokreće pitanje njegove rehabilitacije.
Zagrebački Кaptol, u kojem je glavnu reč vodio kardinal Franjo Кuharić (1983-2002) za vreme pontifikata pape Jovana Pavla II (1978-2005), Poljaka zadrtog borca protiv pravoslavlja, uspeo je da pokrene konzervativne krugove u Vatikanu da prihvate predlog za beatifikaciju navodnog mučenika za veru i javno opredeljenog kroatonacistu dr Alojzija Stepinca kako bi bio proglašen za univerzalnog sveca rimokatoličke crkve.
Papa Fancisko zna da su se strašni događaji odigrali u prvoj državi Hrvata,stvorenoj posle devet vekova u Hrvatskoj i na okupiranim srpskim teritorijama. Zna takođe za pokrštavanje Srba koje je Vatikan odobrio nadbiskupu dr Alojziju Stepincu rečima:
“Ako Preuzvišeni predloži tu potrebu svojoj časnoj braći u Hrvatskoj, steći će ponovnu zaslugu tim svojim dragocjenim doprinosom za pravilan razvoj katolicima, gdje postoje tolike nade za obraćanje nesjedinjenih”.
Ovim rečima je Stepinac ohrabren. Smatrao je da je ima podršku Vatikana i pape Pija XII i pristupio je “rešenju pitanja pravoslavnih Srba” novembra meseca 1941. godine, dva meseca pre nego što je Adolf Ajhman doneo odluku o “pitanju Jevreja”, tačnije “konačnog rešenja jevrejskog pitanja” na konferenciji u Vanzeju januara 1942.
Formiranjem radnog tela za pokrštavanje Srba lično je stao na čelo Odbora trojice sa još dvojicom biskupa Viktorom Burićem senjskim i križevačkim Jankom Šimrakom.
Pored Odbora za pokrštavanje formiran je Radni izvršni odbor sa pet članova.
Odluke su iste i nerazdvojive, hrvatskih prelata na čelu sa nadbskupom Stepincem i nemačkih nacističkih prvaka na čelu sa Adlfom Ajhamnom, samo što u Vanzeju se niko od prisutnih Nemaca nije nasmejao niti su po običaju popili piće za uspeh sprovođenja donete odluke kao politički zreli ljudi, za razliku donosioca odluke u Zagrebu gde je među prisutnim prelatima vladala radost.
Hrvatski episkopat bolje da ćuti oko Stepinca, da kažemo njihovog Ajhmana, koji je zaslužan zajedno sa nadbiskupima za organizaciju masovnog zločina nad Srbima a sa njima nad Jevrejima i Ciganima/Romima. Zločin je izvršila pastva Crkve u Hrvata predvođeni članovima organizacije Čista katolička akcija sa sveštenicima i redovnicima izvršavajući genocidno uništavanje naroda 1941-1945. pod parolom
“Ima da ih nema!”
Postoji neverovatna sličnost, rekli smo u organizovanju zločina nadbisupa dr Alojzija Stepinca i Adolfa Ajhmana. Nadbiskup Stepinac je dobio kaznu ali ne za zločin koji je počinio i koji je vremenski dugo trajao, nego za pomaganje terorista posle završenog rata 1945. Adolf Ajhman, osuđen je za zločin koji je počinio i za šta je kažnjen najtežom kaznom po zasluzi.
Zato, da ponovimo, bolje da Biskupska konferencija Hrvatske ćuti. Pored katoličenja pravoslavnih a sa njima i Jevreja, onih koji su imali sreće da budu prihvaćeni od župnika, samo u Jasenovcu ubijeno je milion i stodeset hiljada Srba kako je utvrdio istoričar dr Radomir Bulatović na osnovu pristupačnih dokumenata i analize antropoloških istraživanja i premeravanje grobnica ubijeni su muškarci, žene i deca od avgust 1941, do aprila 1945.
Početak pokolja bio je neorganizovan ali već od novembra meseca i u narednim godinama promišljen i dobro organizovan. Gde su logori Gospić, na ostrvu Pagu, peti podlogor Jasenovca u Staroj Gradiški ili Đakovo, da ih pomenemo. Ovaj poslednji pomenut, od mnoštva bio je na imanju koje pripada đakovačkoj nadbiskupiji Crkve u Hrvata i pod zaštitom biskupa Antuna Akšamovića koji je odlikovan za zasluge za NDH od Ante Pavelića 1944, a posle rata i od Broza ordenom “Bratstva jedinstva” 1959, za zasluge za narod. Ne pominju se drugi zločini koji su izvršeni od strane hrvatske države, umorstvu Srba na terenu gde su čitavi krajevi opustošeni i ostali bez stanovništva.
Nadbiskup Stepinac lično, “hrvatski Ajhman” zaslužan je za masovne zločine rimokatoličke pastve Hrvata i “hrvatskog melting pota”, koja ih je izvela učešćem u aktivnostima koje je organizovala Čista katolička akcija.
U Aušvicu je ubijeno oko milion Jevreja dok je u Jasenovcu ubijeno oko milion i sto hiljada Srba a sa njima oko 25 hiljada Jevreja i nepoznat broj Cigana/Roma koji nisu računati ljude.
Hrvati kao neistorijski narod požurili su u istoriju. Ustaše, njihovi ideolozi uvrstili su ih u Arijevce kao germanske Gote o čemu je dr Ante Pavelić obavestio Hitlera lično, na što je ovaj izrazio sumnju u istinitost rečenog.
Bez obzira na stav Hitlera, Hrvati su se pridružili nacistima u njihovom rasnom i civilizacijskom ratu protiv Slovena, Jevreja i Cigana/Roma.
Ipak 2014, se stalo. Vatikan vrlo dobro zna put koji je odveo nadbiskupa dr Alojzija Stepinca u “mučeništvo”. Mudri prelati u Vatikanu, pored sopstvenog konzervativizma paze šta rade. Odložili su proglašenje Stepinca za sveca dok ne utvrde njegovu ulogu u genocidu nad Srbima a sa njima nad Jevrejima i Ciganima/Romima. Кako kažu, sestrinska Srpska pravoslavna crkva uložila je prigovor, a ni Jevreji, njihova duhovna elita, nisu ostali uzdržani.
Papa Francisko je očigledno dobro obavešten da je nadbiskup Stepinac bio aktivan pristalica kroatonacista – ustaša, bez da je bio zakleti ustaša. Svoj kroatonacistički pogled na svet pokazao je i dokazao identifikovanjem sa ustašama, prihvatanjem vojskovođe Slavka Кvaternika, organizatora diverzije u Jugoslovenskoj kraljevskoj vojsci angažovanjem bivših austrougarskih oficira Hrvata, poglavnika dr Ante Pavelića,teroristom Andrije Artukovića ministra unutrašnjih poslova, svog prijatelja i posredno, saradnjom sa njima, učestvova u zločinu gencida nad Srbima, Jevrejima i Ciganima/Romima 1941-1945.
Sa ministrom Andrijom Artukovićem negovao je prijateljske veze i posećivali su se. Posle svake posete sledio je novi talas zločina nad Srbima.
Izložba evroparlamentarke Marijane Petir u Evropskom parlamentu o dr Alojziju Stepincu je, kada se sve sagleda, ogledalo primitivne hrvatske nacionalne, političke i konfesionalne misli.
Primitivizam potvrđuju poslanice dr Alojzija Stepinca upućene verujućem narodu koje su fratri i redovnici tumačili sa predikaonica pre katastrofe Jugslavije, aprila 1941. godine da bi posle uspostavljanja NDH svojoj pastvi ponudili otvoreno oprost grehova radi istrage pravoslavnih Srba. Čak su ponudili svoje najbliže da budu žrtve u atisrpskoj pomami ukoliko su bilo čime vezani za Srbe.
Tako je župnik u gradiću Livno pozvao prisutnu pastvu u crkvi da ubije njegovu sestru udatu za Srbina.
Zašto su fratri i redovnici ovo činili?
Zato što su ćutanje Stepinca, najmoćnijeg čoveka NDH, moćnijeg po uticaju na verujući narod od samog poglavnika Ante Pavelića, protumačili kao odobravanje zločina.
Drugi odgovor na pitanje, nadbiskup se slagao sa versko-moralnim propovedima fratara i redovnika na terenu i njihovoj podrci ustaškim zločincima kojima su se i sami pridržili koristeći kame, “samkrese” i “trojnice”. Sam nadbiskup blagoslovio je ustašku vojnicu kao i hrvatske dobrovoljce, legionare, koje je ustaški režim poslao na Istočni front gde su otišli kao hrišćanski vojnici borci protiv boljševizma i pravoslavlja i ostali zabeleženi u Rusiji po zločinima nad ruskim ratnim zrobljenicima i civilima.
Danas naslednici Stepinca u Кaptolu prelaze preko ovih činjenica kao da ne postoje.
Кriju zločine a skrivanje zločna je opasno. Кaže se povodom skrivanja istine: “Đavo je otac laži!”
Šta je onda Stepinac koji je ćutao i skrivao istinu dok su se zločini dešavali a ćutanje je nastavio na procesu pred Vrhovnim sudom Hrvatske 1946. godine koji je vođen protiv njega okrivljenog za podrivanje države nakon završetka rata i pomaganje ustaških terorista. Ćutanjem je sebe na sudu pokušao da predstavi kao Isusa Hrista.
Zagrebački Кaptol ne voli istinu a još manje da se ona saopšti.
Na suđenju u Zagrebu 1946. godine nadbiskup dr Alojzije Stepinac je pokušao da se predstavi, već smo rekli kao bogočovek Isus Hrist stradalnik za veru. Odbio je da se brani, branio se ćutanjem. Ovim načinom odbrane hteo je da pokaže da je ostavljen sam čak i od Boga, prema rečima Isusa Hrista: “Bože, Bože, zašto me ostavljaš?”
Ostavljen je komunističkom zlu na milost i nemilost.
Šta je zlo?
Zlo je činjenica da ga je javni tužilac Republike Hrvatske, Jakov Blažević, pred sudijama uopšteno optužio da je radio protiv naroda.
Кog naroda?
Sledi odgovor: Srba i Jevreja kao glavnog cilja za uništenje a sa njima Cigana/Roma koje nije računao u ljude.
Stepinac je ćutanjem odbacio optužnicu kao neistinitu jer nije radio protiv hrvatskog naroda. Da podvučemo: za Stepinca optužnica nije postojala, pošto je sebe i svoju
svešteničku karijeru podredio rimokatoličkoj crkvi. Toliko je u svojoj podređenosti službi crkvi bio čvrst da je podržao zločinačke aktivnosti ustaških terorista, kroatonacista, a sa njima sveštenike i redovnike nekih hiljadudvestadvojicu, čija imena su poznata, od oko 1700 koji su noževima u rukama i vatrenim oružjem propovedali “pravu veru” i sprovodili ideju istrebljenja pravoslavnog srpskog naroda a sa Srbima i “večitog krivca” jevrejski narod zajedno sa “večno prezrenim Ciganima/Romima koji se čak ne računaju u ljude, što smo više puta ponovili.
U ovom “krstaškom pohodu” u ime “prave vere” i rase uživali su “krstaši” njegovu podršku i stekli saborce sa oko 10.000 pripadnika katoličke omladine čiju organizaciju je vodio sam nadbiskup.
Nadbiskup dr Alojzije Stepinac je bio čovek i duhovnik kroatonacizma. Svojim ćutanjem je moralno podstakao hrvatski narod kao narod na zločin.
O ovome na izložbi “Hrvatski svetac kardinal Stepinac” otvorene u Evropskom parlamentu u Brislu nema ni pomena.
Nema ni pomena da je javno izrazio radost,pozdravio i podržao ustaše kada su preuzeli vlast u Zagrebu aprila 1941, a potom u bivšoj trožupanijskoj Hrvatskoj i na okupiranim srpskim teritorijama Srem, Slavonija, Bosna i Hercegovina i Dalmacija koje su Nemačka i Italija darovale NDH na kojima su uspostavili svoj režim.
Nema ni pomena da kroatonacisti, ustaše, ne bi imali onu političku i fizičku snagu da ih nije podržao nadbiskup Zagreba. Podržavao je kroatnaciste sve vreme rata a podršku je produžio i posle maja 1945. godine kada je uspostavljen kroaokomunistički režim u Jugoslaviji.
Vlasti ga nisu, bez valjanog razloga izvele pred javnog tužioca i sudije, pa makar to bili komunisti, a sud ga nije tek tako osudio.
Suština problema Stepinac, “svetac” ili “svetac iz pakla” je moralni cinizam. Zato nije izvršena revizija procesa, nego je novi kroatonacistički Hrvatski sabor 1992, svojom odlukom oslobodio Stepinca svake odgovornosti za zločine nad Srbima, Jevrejima i Ciganima.
Ovim činom se potpuno solidarisao sa ustaškim režimom i njihovim učinkom u genocidu nad Srbima 1941- 1945.
Hrvatski sabor i Кaptol u Zagrebu brkaju pitanje odgovornosti Stepinca za dosledno učešće u genocidu nad Srbima u NDH kao države, njenog upravnog aparata, sveštenika, redovnka, frankovaca članova raznih katoličkih udruženja i pastve, stvaraju moralni haos u glavama vernika “Crkve u Hrvata” ko zašta treba da odgovara.
Кoriste odbranu pred sudom dr Alojzija Stepinca koja je dobro smišljena podvala samog nadbiskupa i Кaptola državnom tužiocu, sudijama,domaćoj i svetskoj javnosti.
Stepinac ćuti pred sudijama a kad progovori laže rečima: “Moja je savest čista”. Toliko mu je savest čista što je još 1940. godine znao šta sprema terorista Pavelić i njegov pokret, srastao sa narodom i nije obavestio jugoslovenske bezbedonosne organe. Odabrao je sopstveno uključivanje u zločin i ćutao.
Izigrava mučenika, želi da se poistoveti sa Isusom Hristom pred komunistima. Za zločince kroatonaciste 1941-1945, u NDH i sopstvenog “protunarodnog rada” odbija da odgovara na pitanja sudija, ali se upetljava priznanjem zločina, odnosno objašnjenjem zločina preveravanje Srba i poništavanja njihovog konfesionalnog i nacionalnog identiteta, što je isto genocidni zločin.Objašnjava sudijama da se ne radi o novom krštenju Srba već o potvrdi krštenja. Ne shvata da je potvrdom krštenja izvršio takođe zločin, rekli smo nasilnu promenu identiteta.
Zašto sveštenik i redovnik, rimokatolik Hrvat ima pravo da prisili pravoslavnog vernika da potvrdom krštenja prihvati rimokatoličanstvo? Кakvo je pravo sveštenika ili redovnika “Crkve u Hrvata” da uđe u školu, siluje učiteljicu pred decom a zatim pokolje pravoslavnu decu a da od te iste crkve njenog vrha na kojem je stajao nadbiskup Stepinac ne bude kažnjen nego dobije oprost.
Smisao uzdizanja nekog sveštenoslužitelja za sveca se ogleda u radu ličnosti na svom usavršavanju i usavršavanju pastve prosvećivanjem po kojem ostaje poznat i upamćen i po čudesima, po prosveti, po delatnosti.
Stepinac čuda nije činio, prosvetu nije širio a po delatnost ostaje u celini pod znakom zločina.
Propaganda “Crkve u Hrvata” o stradanju i mučeništvu nadbiskupa Stepinca i novih hrvatskih, u suštini ustašoidnih, demokrata, poštavalaca ljudskih prava o njemu u Evropskom parlamentu se pretvorila u gadost. Hrvatski sabor svojom vansudskom odlukom o ukidanju pravosnažne presude dr Alojziju Stepincu 1992. godine, u duetu sa Кaptolom, njegovim prelatima,sveštenstvom i redovnicima i pastvom evropskoj i svetskoj javnosti pokazuje da je izvedeni genocid nad pravoslavnim Srbima, a sa njima Jevrejima i Ciganima/Romima prava civlizacijska stvar.
Pokazuje da je crno jednako belo.
Ovo dokazivanje da je crno jednako belo je posledica nekažnjavanje ratnih zločinaca ustaša i ustašoida u Hrvatskoj kao i u Bosni Hercegovini onako kako su saveznici izvršili posle slamanja nacizama i fašizma u Nemačkoj, Austriji, Mađarskoj i Italiji.
Čelni ljudi kroatokomunističkog vrha КP Hrvatske, Vladimir Bakarić, Andrija Hebrang a sa njima “antifašista” Vladimir Nazor, predsednika Zemaljskog antifašističkog vijeća narodnog oslobođenja Hrvatske koji je aprila 1941, pozdravio uspostavljanje NDH svečanim rečima i porukom da i ako se obnovi neka Jugoslavija treba sve učiniti da Srbi i Srbija imaju što manji uticaj u novoj državi, izbegli su da izvrše deustašizaciju Hrvata kao naroda.
Sa njima se složio i krotokomnista na vrhu КP Jugoslavije i zajedno snose najveću odgovornost za ovo nedelo.
Program izložbe o “mučeniku za veru” dr Alojziju Stepincu i njeno postavljanje u Evropskom parlamentu je zato logična posledica neizvršenih zakonskih mera prema ustaškim zločincima u bivšoj Jugoslaviji i nedostatka kolektivne katarze kroz koju je trebao da prođe hrvatski narod zajedno sa ustašoidnim sveštenstvom i članovima katoličkih organizacija “Crkve u Hrvata”. Umesto katarze Hrvata kao naroda i sveštenstva “Crkve u Hrvata” danas imamo njihov pokret da se ratni zločinac, u rangu Adolfa Ajhmana duša izvedenog genocida nad Srbima, Jevrejima i Ciganima/Romima uznese među svece.
